Mimo tego, że wszystko mnie rani, nie

Mimo tego, że wszystko mnie rani, nie mam dość. Nie mam ochoty zniknąć. Nic bardziej mylnego. Chcę iść przed siebie. Chcę biec do szczęścia, bo na nie zasługuję.
W moim otoczeniu są różni ludzie, czasami zastanawiam się jak to w ogóle możliwe, że jeszcze nie popełniłam samobójstwa. Większość z tych ludzi to zwykłe, nic nie warte kurwy. Oczywiście, są też ludzie warci uwagi i to z nimi częściej rozmawiam i wymieniam myśli. Tak co do miłości, ostatnio lubuję się w smutnych stronach z cytatami. Szukałam długo takiego co utkwi mi w głowie. I oto jest:

"Kiedyś nauczysz się dostrzegać subtelną różnicę
między trzymaniem się za ręce a połączeniem dusz,
I dowiesz się, że miłość to nie tylko pożądanie,
a przebywanie w czyimś towarzystwie nie oznacza bezpieczeństwa.
I zaczniesz zdawać sobie sprawę,
że pocałunki nie są przypieczętowaniem umowy na całe życie, a prezenty nie są obietnicami,
A potem zaczniesz akceptować swoje porażki
i znosić je z podniesioną głową, otwartymi oczami i wdziękiem osoby dorosłej, a nie żalem i gniewem dziecka,
I nauczysz się kroczyć drogami własnej codzienności, ponieważ jutro jest zbyt niepewne, by coś na nim budować.
Po pewnym czasie przekonasz się, że nawet rozkoszne ciepło słońca parzy skórę, gdy zbyt długo zażywasz.
Zasadź więc własny ogród i przystrój swą duszę,
zamiast czekać, aż ktoś przyniesie ci kwiaty.
I przekonaj się, że naprawdę potrafisz wiele znieść...
Że naprawdę jesteś silny,
I że masz swoją wartość..."
Veronica A. Shoffstall "Kiedyś"

To jest przepiękne.